Ton Bus: “Cliënten of Bewoners?”

Ik zat gisteren in een panel tijdens een bijeenkomst van zo’n 200 managers van Stichting Philadelphia Zorg. Deze bijeenkomst ging over de nodige veranderingen voor een toekomstbestendige gehandicaptenzorg. Ik was daar met Mariska om over onze ervaring bij het opzetten van ‘t Homerushuis te vertellen. Mariska is daar één van de twee zorgmanagers. Er kwam een vraag uit de zaal waarom we spraken over “bewoners” en niet over “cliënten”. Hier wil ik nog even iets over kwijt. 

Mijn zoon gaat op een lokatie wonen waar Philadelphia begeleiding geeft. Hij gaat daar wonen, dus wordt hij een “bewoner”. Sander is een gewoon mens net als iedereen en net als iedereen heeft hij op sommige gebieden hulp nodig. Sander heeft hulp nodig om zelfstandig te kunnen wonen. Om hem dan voor de rest van zijn leven “cliënt” te gaan noemen voelt helemaal verkeerd.

Een andere manager uit de zaal vroeg toen of ik wel eens bij een dokter was geweest en dan ook bezwaar had tegen het stempel “patiënt”. Ik vond dat een goede scherpe vraag. Helaas kon de panelleider geen tijd vinden voor een antwoord. Het was immers ook lang niet het belangrijkste onderwerp van de dag. Maar ik wil die vraag toch graag beantwoorden. Gevoelsmatig zit dit onderwerp me hoog.

Toevallig is er vorige week flink in mijn hand gesneden. Gelukkig door een vakbekwaam chirurg. Toen hij daar naast me stond, met zijn mes in mijn hand, voelde ik me echt wel zijn patiënt. Maar nu niet meer. Als ik hem nu tegenkom, dan krijgt hij een high-five, omdat ik mijn wijsvinger weer kan gebruiken. Ik was zijn patiënt, omdat ik een reparatie nodig had. Ik ben niet voor altijd zijn patiënt omdat ik ben wie ik ben.

En zo voel ik dat voor Sander ook. Hij is wie hij is en dat maakt hem geen cliënt. Als hij hulp krijgt bij voetballen, dan is hij een voetballer. Als hij hulp krijgt op school, dan blijft hij een scholier. Krijgt hij hulp op zijn werk, dan is hij ook een medewerker. Gaat hij met begeleiding op vakantie, dan is hij een vakantieganger. Dus als hij hulp krijgt bij het wonen, dan is hij een bewoner en dan is hij niet plotseling een “cliënt”.

Philadelphia gunt in haar zorgvisie iedereen een gewoon eigen leven. Om dan vervolgens iedereen “cliënt” te blijven noemen klinkt alles behalve “gewoon”. Gelukkig is dat bij Philadelphia in Almere niet zo. Sander is daar wie hij is.

Maar nogmaals, dit was lang niet de belangrijkste discussie die dag. Maar die scherpe vraag was niet beantwoord en ik bleef met een onafgemaakt gevoel zitten. Ik wilde dat even kwijt. Ik hoop dat dit verhaaltje zijn weg vindt naar de steller van die laatste vraag. Een reactie zou ik dan leuk vinden.