Anneke: ‘Vroeger sliep ik met drie mensen op een kamer’

Samen eten en koffie drinken, klanten bedienen in het restaurant. En lekker tot rust komen in je eigen huis. Anneke (71) woont graag in Hart van Vathorst. Haar vriend Theo, met wie ze al meer dan vijfentwintig jaar samen is, woont tegenover haar. 

Anneke woont nu al een aantal jaar in Hart van Vathorst. Een unieke plek in de gelijknamige, levendige Amersfoortse wijk. In het pand zijn woningen voor mensen met verstandelijke beperkingen, NAH (Niet Aangeboren Hersenletsel) en ouderen met dementie. Ook zijn er een restaurant, een kerk, dagbesteding en een kindercentrum gevestigd.

Anneke vindt het leuk om onder de mensen te zijn maar is ook gesteld op haar rust. Ze heeft een eigen woning, compleet met douche, toilet en een kleine keuken. Ook sociale contacten heeft ze genoeg. ‘We eten altijd met de groep in de gezamenlijke huiskamer. Na het avondeten om half zes ga ik even naar mijn kamer. Maar om half acht gaan we alweer koffie drinken met zijn allen.’

Een aantal dagdelen per week werkt Anneke in het restaurant. Een aangename plek vol met planten, knusse zitjes en sfeervolle lampjes. Ook buurtbewoners weten de weg er naar toe te vinden.

Ze helpt onder andere met klusjes in de bakkerij. Maar het liefst bedient ze klanten. ‘Ik vind het gezellig om met mensen te werken.’ Dat ze in een rolstoel zit, hindert niet. Er zit een werkblad op haar stoel waarop ze de bestellingen, zoals koffie en taart, kan plaatsen.

Getrouwd is Anneke nooit. Maar ze is wel al meer dan vijfentwintig jaar samen met Theo, die tegenover haar woont. Ze glundert als ze vertelt hoe ze verkering kregen. ‘Toen hij bij ons kwam wonen, moest hij eerst niets hebben van vrouwen. Hij meed ze echt.’ Dat veranderde toen de vader van Anneke overleed. ‘Ik was toen erg verdrietig’ vervolgt ze. ‘Theo kwam naar mij toe en zei: “Ik pas op jou”.’ Theo is heel lief, vindt Anneke. In de begintijd van hun verkering waren ze zo verweven dat zij ook altijd moest huilen als hij verdrietig was. Nu gebeurt dat niet meer. ‘Ik ben daar een stukje sterker in geworden.’

Ook hun vijfentwintigjarige jubileum ging niet ongemerkt voorbij. Op een dag zei de begeleiding tegen Anneke dat ze mooie kleren aan moest trekken. Toen ze vervolgens de gezamenlijke woonkamer binnenkwam, dacht ze: wat is hier aan de hand? De hele ruimte was versierd en overal hingen foto’s van Anneke en Theo samen. ‘Ze hadden stiekem familie van ons gebeld’ licht ze toe. ‘Die waren ook op het feestje, net als andere bewoners. Voor ons tweeën hadden ze een apart hoekje gemaakt. Daar hebben we toen samen gegeten.’